فیزیک جهان هستی و نجوم در قرآن

«و السماء بنيناها بأييد و انالموسعون» (ذاريات،47)

(ما آسمانها را با قدرت بنا كرديم و همواره آن را وسعت مي‌بخشيم. [بسط مي‌دهيم[)

 انبساط جهان با شكوهترين پديده مكشوف دانش نو مي باشد و معرفتي است كه امروزه كاملا به اثبات رسيده و مباحثات تنها درباره الگويي است كه طبق آن انجام مي گيرد.انبساط جهان كه از تئوري نسبيت عمومي انيشتين الهام گرفته و در سال 1929 كشف آن توسط ستاره شناس آمريكايي ادوين هابل اعلام شد ،مبناي فيزيكي در بررسي هاي طيف كهكشان ها دارد.تغيير محل طيف ها با قاعده ي معين به سوي قرمز ،به وسيله ي دور شدن كهكشان ها از يكديگر بيان شدني است.بنابراين وسعت جهان پيوسته رو به ازدياد است...

«لَخَلقُ السموات و الارض أكبر من خلق الناس و لكن اكثر الناس لايعلمون»
«غافر-57»

«البته خلقت زمين و آسمان‌ها بسيار بزرگتر و مهمتر از خلقت بشراست و ليكن اكثر مردم اين معنا را درك نمي‌كنند.»

 علم ستاره‌شناسي از قديمي‌ترين و در عين حال پيشرفته‌ترين علوم بشري است. از آنجا كه جهان خارج از كرة خاكي ما و مسائل آن در محدوده ستاره‌شناسي قرار مي‌گيرد، دامنة اين علم بيش از همة علوم ديگر گسترده است. از نخستين تصورات و برداشتهاي بشر اوليه نسبت به عالم لايتناهي و ماه و خورشيد و ستارگان و كهكشانها تا پيشرفته‌ترين سفينه‌ها، آخرين تجهيزات فني رصدخانه‌هاي كنوني، همگي دستاوردها و زمينه‌هاي علم ستاره‌شناسي هستند. امروزه بشر نه تنها پا از سياره خود فراتر نهاده بلكه فضاپيماهاي مصنوع وي تا آخرين سيارات منظومه شمسي را نيز پشت سر گذاشته‌اند و به آن سوي منظومه ما راه يافته‌اند.